در سینه ، چه مانده غیر آهی از من

از عمر چه مانده جز تباهی از من

من دار و ندار خویش در راه شما .

   ای عشق                                             
  بگو                

                               دگر چه خواهی از من ؟   

    
                                                                                                                ع.شیرخانی (ابر)

گندم گنبد تو ، کفتر دل را برده
جلد اینجا شده ، هر کس زکفت نان خورده 
به خدا زنده شود ز عشق تو اینجا مرده
صاحب گنج شود ، رنج ولی نابرده

من که از عشق تو ، از روز ازل دم زده ام
آتشی تا به ابد در دل عالم زده ام
                                                                                               ع.شیرخانی (ابر)

کوفه را بین شده چه غوغا ، تاکه تو می آیی
سنگ و نیزه شده مهیّا بهر پذیرایی
این همه گُل که روی هر بامست
جنسش از سنگِ کوفه و شامست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم .
میا کوفه .


کوچه ها مثل کوچه های مدینه باریک است
فاصله بین بام و کوچه ، چقدر نزدیک است
این زمان ذکر هر شبم ، زهراست
چشمم از داغ غربتش دریاست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم .
میا کوفه .
                                                   ع.شیرخانی (ابر)
 

از تو نوشتن از تو گفتن کار من نیست 
بدبخت هرکس که برایت نیست

صبر و سکوت و صلح ات آقا مصلحت بود
ورنه شبیه تو کسی که صف شکن نیست

باید زره بر تن کنی وقت نمازت 
این دشمن بزدل حریف تن به تن نیست

قافیه ام تکراری است اما می ارزد
اصلا کسی به خوبی آقای من نیست 

أین الحسن سر میدهد خاک یمن هم 
این ناله های آتشین که از قرن نیست

با نام تو اینجا جلوه کردند 
هرکس که نامش شد حسن حتما حسن نیست

                                                                        علیرضا خاکساری

شده دلبسته ی یک سنگ باشی ؟

شهیدِ زنده ی یک جنگ باشی 

شده روزِ تو باشد ، او نباشد

برای دیدنش دلتنگ باشی ؟

شده وقتی که دردِ پا امانت .

پیاده راهیِ فرسنگ باشی ؟

چه حسی داری آن عیدی که با شوق

  به امّید صدای ِ زنگ باشی 

تو مادرنیستی ، مادرنبودی 

که با آلاله ها همرنگ باشی 

نه اینکه قافیه ، تنگ آمده ، نه

نه اینکه در ردیفت لنگ باشی

نمی فهمم ، نمی فهمیم ، باید

شهید زنده ی یک جنگ باشی

                                           ع.شیرخانی (ابر)

ما نخوردیم و نمردیم، ولی درد این است

که چرا سفره ی یک مُشت . چنین رنگین است

صورتِ سرخِ صفِ گوشت گواهِ زخم است

درد ما خنده ی بی دردی مسئولین است

حقّ این مردم خون داده ، نبود این خفّت

درد ما نیست شکم، درد شکم، توهین است

راه ما ، راه خدا بود نه راه چپ و راست

فهم این مطلب کوتاه ، مگر سنگین است؟

چه شد آن راه ؟ کجاییم ؟ کجایید ؟ کجا ؟

مقصدی غیر خدا بود مگر ؟ ننگ این است .

                                                                                                                                     ع.شیرخانی (ابر)

یوسف ار عاشق شده، قطعاً زلیخا داشته
عاشقِ ، عاشق شده، پس تا جنون جا داشته

مهربانی، هر دو سر، دیوانگی ها رو به رو
گرکه دریا موج در خود . موج دریا داشته


دل سپردن های مجنون، گر هزاران هر نفس
صدهزاران دلبری، چشمان لیلا داشته

ابر گر اینگونه می بارد بدون چشم داشت
 گوشه چشمی بر دلِ دلخونِ صحرا داشته


تا نباشد از سوی چشمانِ معشوقان، کشش
کوشش عشّاق، حکمِ خواب و رویا داشته


واژه ها تکراری امّا ، حرف دل ها ، تازه است
آتش عشّاق را معشوقه برپا داشته

                                                         ع.شیرخانی (ابر)

صبحست  و تفاوتی ست بینِ من و یار

بیدار شد او  و من کماکان ، بیدار

                                                                                                                                                                                          ع.شیرخانی (ابر)

می توانست  مرا از قفس آزاد کند . 

خنده ای کرد و سپس ،  دانه  و آبم را بُرد  .

                                                                                                                                                                                                                                          ع.شیرخانی (ابر)

آمد دوباره ، زودتر از موعد خودش

فکری به غیر کُشتن من ، نیست در سرش

برگشته باز چنگ زند در گلوی تاک

تا خون بریزد از رگِ بی رنگ پیکرش

با یک سپاه مجهز به قصد کُشت

برگشته است تا بزند زخم آخرش .

باران و باد ، ورق هایی از چنار

یک کوچه باغ و خاطره های شناورش

من ، تو ، تویی که همان جا شکستی ام

تو ، من ، منی که بغض گلوگیر حنجرش .

حالا دوباره قافیه ها تنگ مثلِ دل

مردی ، خزان ، زده به تمامی باورش

مردی که نیم خودش را جوان که بود .

حالا خزان زرد آمده تا نیم دیگرش .

شما هر آینه زیباترید از خورشید

به یک مشاهده دل می برید از خورشید

 شما که ماه شب بی ستارگی منید

 همیشه یک سر و گردن سرید از خورشید

 سپیده­ دم که به دیدار صبح می­آیید

 چه آبروی بدی می برید از خورشید

 شما در آمده بودید و در تحیر محض

 دلم ردیف غزل می­خرید از خورشید

 ولی چگونه غزل شرمگینتان نشود

 که رنگ و روی طلایی پرید از خورشید

 اگر بهانه چشم شما نبود اصلاً

 کسی ترانه نمی­آفرید از خورشید

 تمام آینه­ های جهان گواه منند

 شما هر آینه زیبا­تر­ید از خورشید

                                                                     "سید مهدی نقبایی"

بسم الله الّرحمن الرّحیم

لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ .(آیه 3 سوره شعرا)

"(ای رسول ما) تو چنان در اندیشه هدایت خلقی که خواهی جان عزیزت را
از غم اینکه ایمان نمی‌آورند هلاک سازی!"

ببین حرایِ دل هرزه گردِ هر جایی
بخوان به گوش دلم ، "إقرایی" مسیحایی

                                                                                                                          "ابر"

سپردی ام به خدا و سپردمت به خدا

برو برو که ندیدم ز تو  به غیر جفا

من ار به سنگ چنین عشق حواله میدادم

شبیه موم ، عسل می چشاند این دل را

ولی تو سنگدل آنچنان کمر بستی

که جز به قتل دل من نشد دلِ تو ، رضا

شکستن دل مردم تو را که تفریح است

فقط بگو که چرا من ؟ فقط بگو که چرا ؟

تو رفته ای و من و این سوال بی پاسخ :

تقاص تلخ کدامین گناه بود ، خدا ؟

                                                                                           "ع.شیرخانی.ابر"

از زهر جفا سینه ی دریا ، می سوخت

چون آتش در بر رخ زهرا س ، می سوخت

با یاد تنِ بی سرِ افتاده به خاک

از داغ جگر ، سه روز مولا می سوخت

                                                                         "ع.شیرخانی(ابر)"

مثه رودی مثه چشمه

آقاجون وفاتو عشقه

شما ساغرید وساقی

نظری بر من تشنه

--------

شما در ادب خدایید

قمر آل عبایید

تشنگی ظاهر امر

شما آبروی آبید

-------

عالمی به پات اسیر

واسه یک نگات میمیره

اونقدر کریمی آقا

ارمنی حاجت می گیره

-------

خاک کربلا هنوزم

مست ذکر یا اخاته

به خدا که تا قیامت

خجل دستات فراته .

                                              " ابر "

پنهان شدی در برف ها ، بدجور بی تابم

من کودکی کز شوق بُردن ، دست می سابم

یک ، دو ، سه . ، ده ، حالا تمام حدس هایم را .

امّا تو را هر قدر می گردم نمی یابم

برگرد ، باشد ، باز هم این بار بردی تو

برگرد من سردم شده ، برگرد ، دریابم

اصلاً تو رفتی تا که خیلی زود برگردی

شوخی نکن ، برگرد ، می بینی که بی تابم

.

.

.

بی تابی ام دست خودم که نیست می دانی

من کشته ی این خنده هایِ زنده ی قابم

تو رفتی و چشمان من بی تاب از گریه

تو رفتی و عمریست من از غصّه بی خوابم

.

.

.

باشد نیا ، باشد بمان با برف ها امّا

من هم شبیه برف ها تا صبحدم آبم

                                                                                                ابر